26.03.2014

Trochę gorzkiej pisaniny

Dawniej dieta była dla mnie czymś krępującym. Przyznanie się do tego, że jestem "zbyt duża", nie wchodziło w grę (słowo gruba czy otyła nie przechodziło przez moje usta). Problem mojej otyłości nie istniał, a ja udawałam, że wyglądam normalnie, czuję się świetnie, jem jak ptaszek i nie mam żadnych problemów. Moje otoczenie zachowywało się w stosunku do mnie wzorcowo, podobnie jak ja udawało, że problem nie istniał. Dzięki pomijaniu przez znajomych tematu otyłości, żyło mi się wygodnie i w miarę bezstresowo. Przecież wiedziałam, że wszyscy lubią mnie taką jaką jestem. Czasem tylko ktoś bliski z rodziny wspominał coś o diecie, odchudzaniu, dietetyku, na co ja reagowałam wręcz agresywnie. Co mi ktoś będzie wyliczał ile mam jeść i jak mam wyglądać? Przecież wyglądam normalnie (haha - normalnie, ważąc ponad 120kg). Niekiedy z przyjaciółką, która miała nadwagę, snułyśmy piękne plany na temat szczupłej przyszłości i tego, że "zaczynamy od poniedziałku". Jak się to kończyło? Wiadomo.
Co skłoniło mnie do wejścia na nową drogę życia? Nic odkrywczego, mężczyzna. Zapowiedział mi, że nie pojedzie ze mną na wczasy i zerwie kontakt, jeżeli nie naprawię szkód, które sobie wyrządziłam. Powiedział także, iż nie mieści mu się w głowie to jak kobieta może zrobić z siebie takie monstrum. Jak może dbać o włosy czy myśleć o makijażu, kiedy jednocześnie w najlepsze oblepia się tłuszczem, tracąc własną godność. Odbyłam z nim wiele takich przykrych rozmów, dzięki którym powoli zaczynało do mnie docierać to, iż żyję w totalnym zakłamaniu, że jest mi źle, a wizja zwykłego spaceru napawa mnie przerażeniem,  bo nie mam na to siły. Ja - młody, zdrowy (pomijając otyłość) człowiek. W końcu przestałam się obżerać, uregulowałam posiłki, odsunęłam od siebie słodycze. Minął miesiąc nowej diety, rodzina powoli zaczynała wierzyć w to, że jednak coś zmienię, a ja utwierdziłam się w przekonaniu, że dam radę.
Jak jest teraz? Każdy utracony kilogram coraz bardziej otwiera mi oczy. Włożyłam w przemianę tyle wysiłku, a nadal jestem jeszcze otyła. Oczywiście zmienię ten stan, ale potwornie żałuję tego, że sama na własne życzenie zrobiłam sobie wielką krzywdę. Kiedy widzicie grubaska, to nie myślcie, że żyje on w pełni szczęśliwie i godnie. Za zasłoną uśmiechu kryje się zmęczenie, ból przy chodzeniu, różnego rodzaju obtarcia (te niewystępujące u szczupłych osób), wstyd, trudności w dopasowaniu ubrań czy rozwijające się choroby, będące skutkiem posiadania nadprogramowych kilogramów. 
Wnioski? Mądry i wytrwały człowiek nie doprowadzi się do stanu ekstremalnego otłuszczenia. Otyłość to niestety wyznacznik ludzi słabych (pomijam tu promil przypadków, gdzie winna jest WYŁĄCZNIE choroba). Z całą świadomością mogę stwierdzić, że i mnie ta słabość (połączona niestety z głupotą) dotyczy. A tak bardzo chciałam być człowiekiem niezłomnym. Z otyłością się to nie uda, lecz może kiedyś? Kto wie.

16 komentarzy:

  1. Mi też się dobrze żyło, bo nigdy w życiu nie usłyszałam przykrych słów na temat swojej wagi (poza pielęgniarką w podstawówce), a przecież w swoim towarzystwie, przedszkolu, klasach w kolejnych szkołach byłam zawsze tą największą. Na pewno takim osobom jest trudniej się zmobilizować. Moja rodzina nie widziała w tym nic złego, bo przecież od zawsze byłam okrągła.
    Dobrze, że na twojej drodze znalazła się szczera osoba, dzięki której zaczęłaś walczyć o siebie! Zdradzisz mi gdzie mieszkasz?:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Moja rodzina widziała, że jest ze mną źle, ale ja byłam do jej uwag tak źle nastawiona, iż wolałam iść na przekór. Mieszkam w Wieliczce, dlatego tak lubię wszystko co słone :P

      Usuń
  2. Bardzo madrze napisałaś. ujęłaś najwazniejsze.Często ludzie grają jakiś teatr przed samymi sobą,wypierają problemy,udają,że jest inaczej niż jest..nie tylko zresztą otyli...Szczerość wzgledem siebie to duża sprawa:)
    pozdrawiam
    Karo

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja rzadko słyszałam przykre słowa, bo spore gabaryty nadrabiałam otwartością, towarzyskością i uśmiechem. Z resztą nadal jestem bardzo wesoła. Przygnębiają mnie diety i konieczność odchudzania, która teraz niestety stała się już obowiązkiem ze względu na zdrowie (do tej pory chodziło jedynie o estetykę). Mój P. nigdy w życiu nie powiedział mi złego słowa na temat mojego wyglądu, kocha mnie taką jaką jestem, ale wiem, że wspiera w decyzji o odchudzaniu, bo chce, abym była zdrowa. Ja też tego chcę. Dlatego od tygodnia jem zdrowo, odstawiłam słodycze i słone przekąski, nie przejadam się, staram się jeść regularnie. Efektów na razie nie widać, ale mam nadzieję, że niebawem je zobaczę.
    Ps. Skoro mieszkasz w Wieliczce, to może kiedyś poznamy się osobiście, ode mnie, z Chorzowa, to nie tak daleko :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Koniecznie musimy się spotkać! Ja od swoich ex też w życiu nie słyszałam złego słowa na temat mojej wagi, ale nie było to dobre, bo udawałam, że nie zauważam problemów, a jednocześnie przez masę różnych kompleksów nie potrafiłam być sobą. Będzie widać u Ciebie efekty, spokojnie, już nawet ja (wielki brojler), widzę po sobie różnicę ;)
      Pozdrawiam!

      Usuń
  4. Teraz jak już rozumiesz w czym rzecz, potrafisz przyznać się sama przed sobą, że żyłaś w zakłamaniu i w dodatku CHCESZ zmienić swoje życie, będzie już tylko łatwiej. Z całego serca Ci kibicuję! :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Szkoda, że dopiero takie ostre słowa z ust mężczyzny Ci to uświadomiły:/ I że w ogóle musiał ich użyć. Ja bym pewnie prędzej zmieniła faceta a nie przeszła na dietę po takich ostrych słowach. Chociaż rozumiem, że jak się kogoś kocha - to się o niego dba, troszczy i chce dla niego dobrze, więc też się chce by był szczupły = zdrowy.
    Trzymam za Ciebie i Twoją walkę kciuki!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Szkoda, że byłam takim ślepym debilem, że w ogóle potrzebowałam słów mężczyzny :) Fajny facet, szkoda go oddawać innej, więc się przemogłam :P
      Dzięki wielkie za wsparcie :* Pozdrawiam!

      Usuń
  6. nie mam takiego problemu, ale mój chłopak owszem. I mimo ostrych słów z mojej strony dopiero teraz coś go ruszyło. Nie było spacerów, nie było wycieczek bo... mu się nie chciało. Pierwszy krok-dietetyczka. Mam nadzieję, że nie zgubi on swojego zaparcia i będzie dążył do celu jak Ty :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Słuchaj, ja mam taki problem z bratem. Jest już jakiś progres, bo z wielkim bólem zgodził się iść ze mną do dietetyczki (wcześniej było tylko: do dupy pójdę, a nie do dietetyczki). Uparty jak krowa, a przecież musi być zdrowy, bo ma żonę i małe dzieci. Właśnie po sytuacji z bratem widzę, jak ciężko drugiej osobie jest patrzeć na to, że bliski człowiek sam się wyniszcza i jest głuchy na wszelkie próby pomocy. Trzymam kciuki, żeby się wam udało! :)

      Usuń
  7. Łał, to naprawdę poruszające co napisałaś.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A dla mnie to co napisałam jest żałosne, poważnie - jak czytam jakim debilem byłam, to brak mi słów. Masakra, mam nadzieję, że nie dożyję czasów, kiedy spotkanie szczupłego człowieka na ulicy, będzie rzadkością.

      Usuń
  8. A ty widzę ze skrajności w skrajność :) Albo jest super i ignorowanie własnej wagi, albo jest beznadziejnie, jestem gruba, opasła i wielka jak słoń ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Przeczytałam jakieś 90 % Twojego bloga. To, że udało Ci się zawziąć i wciąż udaje utrzymać nowy tryb życia (więcej ruchu, mniej jedzenia)- jest godne podziwu. Wcale nie tak wielu ludziom się udaje mieć takie samozaparcie i gratuluję Ci tego! Sama również mam problemy z wagą, nie jakieś koszmarne, jednak spowodowane zajadaniem stresu, odreagowywaniem w ten sposób emocji. Najgorsze okresy to u mnie te, kiedy albo nie mam czasu zaspokajać swojej potrzeby odpoczynku (i czasu dla siebie na odreagowanie stresów) albo wręcz przeciwnie, kiedy mam tego czasu za dużo (nie pracuję) i czuję się bezużyteczna (ale to już takie indywidualne i intymne problemy).
    U mnie problemy z wagą głównie wynikają więc z problemów z emocjami, radzeniem sobie ze stresem i z baaardzo niskiej kiedyś samooceny.
    Ale w Twoich (w większości) wypowiedziach rzuciło mi się od razu w oczy jedno. Tak wiele wysiłku włożyłaś w to, żeby zmienić swój stan, zadbać o siebie i cieszysz się tym, że chudniesz, a jednocześnie... cały czas mocno się krytykujesz za swoją "głupotę" z przeszłości. Być może pomaga Ci to w jakiś sposób, np. jako przestroga.Oczywiście każdy jest inny i mi ktoś mógłby zarzucić usprawiedliwianie swoich problemów z wagą/jedzeniem.
    Ale wiesz co? Ty powinnaś być z siebie cholernie dumna dziewczyno!

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...